Aku ialah luas yang lelah kaujelajah.
Aku ialah ramai yang memekakanmu.
Aku ialah sempit yang menyesakkanmu.
Aku ialah sepi yang menusuk-nusukmu.
Aku ialah apa yang serba tak kau...
Aku sempat merapat menyelinap melalui anak rambutmu.
Tetapi ia terlalu rapuh.
Patah, mati, lalu jatuh. Sebelum sempat bercengkerama dengan jemarimu.
Aku ialah apa yang serba tak kau...
Sekali aku pernah menjelma menjadi sendok kecil untuk kopi pagimu.
Tapi kau kesiangan,
Jadilah aku cemberut di pojok dapur.
Aku ialah apa yang serba tak kau...
Aku bola kaki yang kempes dan kau terlalu malas memompanya.
Aku cukuran kumis yang meski tumpul, tapi tak kunjung kau buang.
Aku ujung-ujung tali sepatu yang kerap kaubiarkan terinjak saat tengah terburu.
Dari yang serba tak kau,
Kepada yang entah bagaimana sangat aku.
